برج

با دریغی  سنگین

 شعر آمیخته با حسرت  یک خاطره را

قصه حادثه ی برج و کبوتر  را

یک بار دیگر می خوانم

ای پرنده ی مهاجر ای مسافر

ای مسافر من  ،  ای رفته  به معراج

  تو به اندازه ی  قدرت پریدن

 تو به اندازه ی  دل بریدن  از خاک

عزیزی

زیر این گنبد نیلی ،‌ زیر این  چرخ کبود

 توی یک  صحرای  دور ،‌ یه برج پیر و کهنه بود

یه  روزی  زیر هجوم   وحشی  بارون و باد

از افق ،  کبوتری  تا برج کهنه  پر گشود

 خسته و گمشده  از اون ور  صحرا می اومد

  باد پراشو  می شکست  بارون بهش  سیلی  می زد

  برج تنها  سرپناه خستگی شد

 مهربونیش  مرهم  شکستگی  شد

اما این حادثه ی  برج و کبوتر 

قصه ی  فاجعه ی  دلبستگی  شد

آخر این قصه رو ... تو می دونی .... تو می دونستی

 من نمی تونم برم .... تو می تونی  .... تو می تونستی

  باد و بارون  که تموم  شد ، اون  پرنده پر کشید

  التماس  و اشتیاقو تو چشم  برج  ندید

  عمر  بارون  عمر خوشبختی برج کهنه بود

بعد  از اون  حتی  تو خوابم  اون پرنده  رو ندید

  ای پرنده  ی من   ای مسافر من

 من همون  پوسیده ی  تنها نشینم

 هجرت  تو هر چه  بود معراج تو بود

اما من  اسیر  مرداب زمینم

راز  پرواز  و  فقط  تو می دونی ... تو می دونستی

  نمی تونم  بپرم .... تو می تونی .... تو می تونست